Temat skarbów zagrabionych przez nazistów podczas II wojny światowej wciąż rozpala wyobraźnię poszukiwaczy skarbów, historyków czy pasjonatów przygód i tajemnic. Zagadnienie to co jakiś czas powraca do mediów i głów zwykłych ludzi poprzez opublikowanie wspomnień któregoś z nazistów, odkrycie nowego faktu, śladu, tropu do wielkiego skarbu. W ostatnim czasie na nowo zapłonęła gorączka wśród poszukiwaczy skarbów dzięki ogłoszeniu znalezienie złotego pociągu po Wałbrzychem.
Gorączka złota zapanowała już w ostatnich miesiącach wojny i tuż po niej. Zasadniczym pytaniem wydaje się być to, czy te wszystkie skarby przetrwały wojnę. W kwietniu 1945 roku amerykańscy żołnierze odnaleźli w opuszczonej kopalni soli Kaiseroda w Merkers w Turyngii odnaleźli skarb, który ukryli tam naziści. Do końca nie jest jasne, czy skarb ten był schowany przez oficjeli czekających na koniec wojny, czy tez był prywatnym skarbcem wyższych wojskowych niemieckiej armii. Wśród kosztowności znaleziono m.in. siedemdziesiąt tysięcy worków Reichsbanku, w których znajdowało się ponad dwieście pięćdziesiąt ton złota ukradzionego w całej Europie. Był tu także tunel z dziełami sztuki – rzeźbami i obrazami. A całość została odkryta przez przypadek, bowiem dwaj żołnierze podwieźli do szpitala francuską robotnicę przymusową z Francji, która zdradziła im położenie kopalni oraz skarbu tam ukrytego.
W latach siedemdziesiątych w skarbcu Bank of England odnaleziono dwie sztabki złota z próbą Reichsbanku. Tropy śladami tychże sztabek prowadziły do większego skarbu złożonego w górach w Bawarii. Podejrzewa się, że ów skarb został odkryty w 1945 roku. Tajemnicą jest jednak jak duży był ten skarb i co się z nim stało. Jak donoszą plotki, Amerykanie odnaleźli tam około 728 sztabek złota, złote monety, reichsmarki i metryce do ich druku. Podobno znajdowały się tam także aktywa Reichsbanku. Cel ukrycia i gromadzenia skarbu nie jest do dziś znany. Podejrzewa się, że miało to być zabezpieczenie wyższych oficerów i dygnitarzy na czasy powojenne lub ewentualną ucieczkę i ukrycie się w bezpiecznym miejscu.
Lata po wojnie, 1945 – 1946, to czas odkrycia kolejnych skarbów przez Amerykanów i Brytyjczyków. Co prawda były już one znacznie mniejsze, ale wciąż zaskakiwały swych odkrywców. Znaleziono między innymi skarb Goeringa, Himmlera czy Ernsta Kaltenbrunnera (szefa RSHA). Siły amerykańskie, by odzyskać jak najwięcej zrabowanych skarbów, powołały specjalne siły poszukiwawcze, zwane zespołami gorączki złota. Kiedy poszukiwanie po jaskiniach, tunelach czy jeziorach zakończyło się, rolę poszukiwaczy przejęli prawnicy i bankierzy. Jaskinie zamieniono na tajne konta w szwajcarskich bankach.
Jak pokazują fakty, hitlerowcy bardzo chętnie korzystali ze szwajcarskich usług bankowych oraz fakty, że kraj ten jest niezależny. Szwajcaria jako ich okno na świat odegrała podwójnie ponurą rolę. Nie dość, że była świadkiem i uczestnikiem wymiany złota i kosztowności na walutę, była pośrednikiem dla ogromnych transakcji zakupu surowców wojennych, to jeszcze zajmowała się produkcją broni i amunicji dla Niemiec.