Historycy zgodnie twierdzą, że pomimo wszelkich antypatii względem osoby Adolfa Hitlera, trzeba mu oddać jedno – wniósł pewne novum w zakresie strategii i taktyki prowadzenia konfliktów zbrojnych.

Mowa tu oczywiście o wojnie błyskawicznej, tzw. „Blitzkriegu”, którego nadrzędnym celem było równoczesne zaatakowanie danego kraju za pomocą wszelkiego typu wojsk, celem jak najszybszego podbicia terenu i niezwłocznego rozpoczęcia działań okupacyjnych. Wojna z Rosją miała, w mniemaniu Hitlera, wyglądać podobnie. Podbicie Rosji wydawało się zadaniem na tyle łatwym, że zdobycia całego kraju spodziewano się już po kilku miesiącach.

Dlatego też początkowy kształt Wilczego Szańca (mowa o latach 1940-1941) nie robił specjalnego wrażenia, ponieważ w początkowej fazie swojego istnienia, miał on być z założenia kwaterą jedynie tymczasową. Na terenie obiektu znajdowało się więc tylko kilka lekkich budowli o betonowej konstrukcji, baraki dla ochrony oraz kilka budynków, w których mieszkali m.in. Wilhelm Keitel, Martin Bormann. Znajdowały się tu także pomieszczenia przeznaczone dla pracowników obsługi obiektu.

Willhelm Keitel

W latach 1942-43 dokonano znacznej rozbudowy Wilczego Szańca. To właśnie w tym okresie wprowadzono, wspomniane już wcześniej, strefy bezpieczeństwa. Strefa pierwsza, zwana również „zakazaną”, przeznaczona była jedynie dla Hitlera i jego najbliższych współpracowników. Strefa druga („zamknięta”) zawierała pomieszczenia dla pracowników łączności, członków sztabu oraz przedstawicieli ważniejszych ministerstw.

Martin Bormann

Na początku 1944 roku Hitler coraz bardziej obawiał się bombardowania ze strony wojsk alianckich, dlatego też nakazał wzmocnienie wszystkich bunkrów warstwą żelbetonu, której grubość, zależnie od konkretnego obiektu, wahała się od czterech do nawet ośmiu metrów. W ten sposób ukształtował się ostateczny wygląd Wilczego Szańca.