Gajewo

„Szkoła organizuje wycieczkę do Wolfenschanz, w trakcie której będziemy zwiedzać miejsce w którym nasz Fuehrer ciężko pracował nad stworzeniem dla naszego narodu niezbędnej przestrzeni życiowej. Koszt wycieczki to 20 Reichsmark na jedną osobę. Zapisy do końca lutego. Liczba miejsc ograniczona.” Tak mogło wyglądać ogłoszenie na tablicy ogłoszeń w niemieckiej szkole, jeśli III Rzesza wygrałaby wojnę ze Związkiem Radzieckim. Hitler od początku planował podbój ziem słowiańskich, aby zapewnić narodowi niemieckiemu przestrzeń życiową (Lebensraum). Wiadomo to już z jego książki Mein Kampf, która stała się „biblią” nazistów.

Przenieśmy się alternatywnego świata, w którym hitlerowska III Rzesza wygrała II wojnę światową. Jest rok 2016. Berlin. Wchodzimy na Großer Platz, wielki plac o powierzchni 350 tys. metrów kwadratowych i co widzimy wokół niego? Monumentalne, walące się ruiny. Cóż takiego się stało? Wielka Rzesza, która wygrała drugą wojnę światową, przegrała trzecią? Absolutnie nie, dziadek Adolf spoczywa już dawno w mauzoleum, ale władza nazistów trzyma się mocno. Dlaczego zatem w centrum Berlina, Stolicy Świata, stoją ruiny? Odpowiedź na to znana była już przez II wojną światową i to w naszym świecie, a nie alternatywnym.

Temat skarbów zagrabionych przez nazistów podczas II wojny światowej wciąż rozpala wyobraźnię poszukiwaczy skarbów, historyków czy pasjonatów przygód i tajemnic. Zagadnienie to co jakiś czas powraca do mediów i głów zwykłych ludzi poprzez opublikowanie wspomnień któregoś z nazistów, odkrycie nowego faktu, śladu, tropu do wielkiego skarbu. W ostatnim czasie na nowo zapłonęła gorączka wśród poszukiwaczy skarbów dzięki ogłoszeniu znalezienie złotego pociągu po Wałbrzychem.

II wojna światowa to nieoszacowane straty w ludziach oraz rzeczach materialnych – budynkach, drogach, miastach, wsiach, lasach, mostach. To także liczne grabieże, kradzieże i wywózka cennych dzieł sztuki za granicę lub ich ukrywanie. Legendy o skarbach ukrytych przez nazistów krążą po całej Europie od zakończenia wojny. Część z nich okazała się wymysłem, lecz część przywiodła poszukiwaczy skarbów do prawdziwych odkryć. Wiele skarbów jest jeszcze nieodkrytych, jak na przykład bursztynowa komnata, złoty pociąg czy inne.

Jego płomienne, pełne ekspresji wystąpienia porywały tłumy. I choć potrafiły trwać długo, słuchacze byli zaczarowani, szli za wywodami mówcy bez pytań, wątpliwości. Przyjmowali jego słowo, zdanie, ideologię bez zastanowienia, bez refleksji. Adolf Hitler był świetnym mówcą, jednak to nie jedyna jego broń w walce o poparcie narodu. Hitler czerpał całymi garściami z różnych technik socjologicznych oraz psychologicznych, by porwać za sobą tłumy.